We begonnen in het Utrechtse Bilthoven. Hier zit al enige tijd een bosuil op een vaste slaapplek, die zich ook nog eens leuk liet fotograferen. Wat blijkt, net nu wij er waren was de bosuil niet op zijn vaste plekkie te vinden. Jammer! Rond een uur of 12 zagen we alsnog een waarneming op de zelfde plek verschijnen, wat sneaky beest! Maar goed, 1 glanskop, 8 grote bonte spechten en een aantal boomklevers vormde alsnog een fraaie troostprijs.
Omdat we nog een behoorlijke planning voor ons hadden, reden we maar weer snel door richting het Zwanenwater, waar al een paar weken een fraaie dwerggors bivakkeert. Voor Jefta, Rik en Laurens nog een nieuwe, dus reden te meer om een poging te wagen! Aangekomen op de bekende bosjes langs de Stolpweg werden we getikt van de tikkende gorzen. Verder dan geelgors en rietgors kwamen we echter niet. De geelgorzen vlogen af en aan van de akkers naar de bosjes, alleen het fel begeerde dwergje zat er niet tussen. Maar goed, het zonnetje scheen lekker, en ook geelgorzen zijn mooi om te zien. Dus het zoeken was dan ook zeker geen straf ofzo.
Omdat we vandaag een volle en strakke planning hadden, moesten we het na een uurtje toch opgeven, en reden we verder naar Callantsoog. Midden in dit Gat dat niet veel groter als Bleskensgraaf is, zitten maar liefst 2 zeer zeldzaamheden in 1 straat. Het gaat hier om de siberische braamsluiper en een roze pelikaan. Aangekomen zagen we de roze pelikaan al direct zitten bij het vijvertje tussen de parkganzen, waar hij dagelijks een lekker visje krijgt van een buurtbewoner, waardoor de vogel nu nog steeds in leven is. Als ik me niet had laten vertellen dat de vogel eerst kern gezond was, en hier pas weken later verzwakt in het parkje terecht kwam, had ik hem zeker een vette 'escape' stempel gegeven!
Die pelikaan zou zonder twijfel wel blijven zitten, dus besloten we eerst een paar huizen verderop te zoeken naar de zeldzame Siberische ondersoort van onze braamsluiper. Nog voor dat we de auto hadden geparkeerd zag ik hem al boven in een struikje zien, maar toen we uitstapte was hij opeens achter het huis verdwenen. Nu de vogel uit beeld was, konden we eerst even bij de grote roze lobbes kijken, in het vertrouwen dat de braamsluiper wel weer terug zou keren naar zijn vaste stekkie.
De pelikaan lag (zoals bijna altijd) een beetje stom voor zich uit te staren, en het luie zweet droop er dan ook bijna vanaf. Maar toen er opeens 6 jonge vogelaars met camera's en kijkers voor zijn enorme snavel stonden, besloot hij om toch even in actie te komen. zo probeerde hij ons nog het idee te geven dat hij nog een beetje wild is. Lang hield hij het echter niet vol, wat na wat stappen gezet te hebben, wat te gapen en wat te fladderen, plofte hij al snel weer met zijn buik op de grond, en ging verder waarmee hij al hij 90% van zijn tijd mee bezig is, slapen!
Ondanks het feit dat hij tussen de parkganzen midden in een woonwijk zit, blijf het toch een geweldig bakbeest om te zien! Terwijl hij rustig zat te dutten hielden 2 parkganzen als trouwe bodyguard de wacht. Wanneer iemand iets te dichtbij kwam, of een verdachte beweging maakte, kwamen ze meteen in actie! Wat een helden ;)
Na een schoonheidsslaapje kwam de grote roze lobbes weer overeind, en begon met wat lichamelijke verzorging en wat rek en strek oefeningen. Dan is het toch wel weer een indrukwekkend beest om te zien!
Terwijl we met volle teugen genoten van dit toch wel bijzonder dier, kreeg Jacob een belletje van zijn pa, met het bericht dat de braamsluiper er weer zat. Als ware marathonlopers stierde we als een kudde op hol geslagen buffels naar de andere kant van de wijk, waar we de braamsluiper als snel mooi in beeld hadden! De vogel kroop eerst rustig onder en tussen de haag. Even later vloog hij op en liet zich bovenop het vogelhuisje even prachtig vrij zien!
Na een kort maaltje dook de vogel tussen de struiken aan de andere kant van de weg. Hier was hij lastig te volgen en te zien, laat staan te fotograferen! Maar goed, de aanhouder wint! Na enige moeite kreeg ook ik de vogel dan toch even mooi in de lens, wat ook nog eens een aardig plaatje opleverde! Wat een fraai vogeltje is het toch!
Toch bizar, 2 zeer zeldzame lifers in een straat! Omdat we wisten dat de buurtbewoners nu niet echt gek zijn op het grote aantal vogelaars dat met ratelende kanonnen richting hun voortuin staan, besloten we de wijk te verlaten, en te lunchen bij de Stolpweg. Hier was de dwerggors een paar minuten terug nog gezien. Met volle moet stapte we uit en liepen we naar een clubje vogelaars. Hier kregen we te horen dat de vogel een kleine 10 minuten geleden weer teruggevlogen was naar de akker. En bij het zien van de zojuist gemaakte foto's werd het nog extra pijnlijk. Nu werd het zwaar lopen, want onze volle moet was zojuist in de schoenen gezakt. Met een boterham in de mond deden we er nog alles aan om deze dwerg in de kijker te krijgen, maar het mocht niet baten. Maar goed, met een fraaie man blauwe kiekendief, wat rietgorzen en een hele boel geelgorzen was toch nog niet helemaal in een grote dip uitgelopen.
Na een half uurtje moesten we het echt opgeven, en langzaam aan weer naar het zuiden zakken. Jammer van die dwerggors, maar we hadden nog veel meer moois op het programma! Al zakkend op de kaart namen we nog een kleine tussenstop bij de Koedijk. In dit fraaie gebiedje verblijven al enige tijd een 3-tal zwarte ibissen. Deze bijzondere soort doet het de afgelopen 2 jaar bijzonder goed in ons landje. Na even zoeken hadden zagen we tussen het riet door de 3 ibissen al zitten.
.JPG)
Na een paar minuten namen de ibissen opeens de vleugels, en verdwenen achter de huizen. Voor ons dus nog even tijd om de rest van het gebied af te speuren. Dit leverde nog 4 (ijslandse) grutto's, tafeleenden, slechtvalk, scholeksters en een hele hoop kieviten op. Volop genieten dus!
Nadat we het idee hadden dat we hier hadden gezien wat er te zien viel, zakte we verder richting Vlaardingen. Net voor Vlaardingen sloegen we even van de snelweg af om bij het vliegveld van Rotterdam te kijken voor de koereiger. We waren de auto nog maar net uitgestapt en we zagen het reigertje al met grote passen door het veld sluipen op een manier dat alleen een koereiger kan. Blijft een geweldige soort om te zien! Leuk om te zien dat hij op de kop al een gele gloed begint te krijgen, en dus richting zijn zomerkleed gaat.
Na deze mooie tussenstop vervolgde we onze reis weer richting Vlaardingen. Als eerste namen we een kijkje bij de hier al maanden aanwezige roze spreeuw. Voor mij nog steeds een lifer, dus extra spannend! Spannend werd het al helemaal toen we na een half uurtje de vogel nog steeds niet in beeld hadden. De bekende achtertuin zat vol met spreeuwen, ringmussen en halsbandparkieten, maar nog geen enkel spoor van de roze spreeuw.
Terwijn ik bijna op me nagels beet speurde ik de tuin keer op keer af. Toen was daar opeens Rik, die ons kwam roepen dat de roze spreeuw vanuit de voortuin te zien was. De 2 sprint van de dag werd getrokken, en binnen een paar seconde had ook ik dan eindelijk de roze spreeuw binnen! De vogel was al aardig op weg naar zomerkleed, en deed zich te goed aan het voer dat de bewoners hadden opgehangen. Na een kleine minuut liet de vogel ons met een zeer hoog adrenaline pijl op de parkeerplaats achter. Wat een gaaf beest! Helaas stond mijn camera wel op een verkeerde instelling, maar goed, een bewijsplaatje is er!
Nadat de spreeuw er vandoor was, genoten we nog even van een halsbandparkiet die de een na de andere pinda uit een silo trok. Ook al heeft deze exoot best wel wat nadelige kanten, het blijft een prachtig beest om te zien!
Op de planning stond ook nog een bezoek naar de voor mij nog steeds nog nieuwe oosterse tortel. Maar helaas was de vogel heel de dag niet gezien, en melde Mark Plomp en Eric Menkveld dat ook hun recente zoektocht tot een dip had geleid. Daarom reden we meteen door naar de Broekpolder voor de ringsnaveleend. Ongeveer een jaar terig ben ik dit (zeer waarschijnlijk) zelfde mannetje ook tegen gekomen op de zelfde plas. Even later zelf nog 2 keer in de Ablasserwaard, namelijk in Papendrecht. Maar goed, blijft een fraai beest.
Al snel zagen we al een aantal vogelaars staan die het beest in beeld hadden. Maar goed, ik ben dan ook weer zo eigenwijs dat ik niet meteen aanschuif, maar eerst zelf de vogel probeer te vinden. Okay, ik geef eerlijk toe dat als het nog een nieuwe zal zijn, ik dit zeer waarschijnlijk niet zou doen.
Maar ja, eigenwijs is ook wijs, en het duurde dan ook niet lang of ook ik had deze Amerikaanse eend in de scoop. Tevreden met het feit dat ik er nog wat moeite voor had gedaan schoof ik dan nu ook aan bij de rest, en genoten we gezamenlijk van dit eendje.
Terwijl we de eend volgde kwam Simon Molenaar naar ons toe met het bericht dat hij een aparte eend in beeld had, waarvan hij vermoede dat het een topper zou zijn. Een blik door zijn scoop liet inderdaad een fraaie juveniel topper zien! Ondanks dat ik er zeker van was, toch nog ff in de gids alle kenmerken doorgenomen, want een topper in het binnenland is toch best wel zeldzaam! Maar met een grote witte kol, witte vlek achter het oor, iets ander postuur als kuifeend en grotere witte vleugelvlekken als bij de kuifeend, konden we er echt niks anders van maken als topper. Een leuke verassing dus! Ik moet zelfs bekennen dat ik hem misschien wel leuker vond als de 10x zo zeldzame ringsnaveleend. Want vergeleken met zijn bezoek in Papendrecht, zat hij nu ook mega ver!
Met deze 2 leuke eenden soorten sloten we deze twitchronde met stijl af! Met 2 roze lifers en een Siberische braamsluiper als nieuwe ondersoort! Niets te klagen dus!
Nadat we bij de Boerenbond gedropt waren, snel thuis gegeten, en weer terug naar de Boerenbond. Voor deze avond stond namelijk nog een uilen telling voor de vogelatlas op het programma. Met 7 man doorkruiste we in 2 groepen 2 atlasblokken in het oostelijke deel van onze o zo mooie Alblasserwaard. Al rijdend over Tiendwegen, door dorpen en de polders probeerde we zo veel mogelijk uilen te vinden en te noteren. Zo nu en dan stapte ik even de auto uit, om de longen bijna uit me lijf te gillen, en de hoop dat er een steenuil zou reageren. Mijn talent als steenuilen fluisteraar lied me niet in de steek, en we konden dan ook 3 steenuilen in 1 blok noteren. Wel gaf het wat vreemde blikken op achter de ramen van de omwonende. Maar ja gek is dat niet als er opeens een lange lummel uit een auto stapt, wat loopt te gillen, en daarna weer weg rijd ;)
Ook konden we met wat technische hulp 3 bosuilen lokken. Met 3 bosuilen en 3 steenuilen in 1 blok, was het dus toch nog een nuttig rondje, en een leuke afsluiting van deze mooi vogeldag!
